Αγρόκτημα Κούλελης - Mια φάρμα στη Θεσσαλονίκη με βάση το λούπινο

Στην περιοχή αυτή όπου παραδοσιακά παράγεται γιαούρτι (Δορκάδα), το αγρόκτημα εδώ και κάποια χρόνια καλλιεργεί λούπινα ως τροφή για τα γαλακτοπαραγωγικά του πρόβατα.

Σε ένα αγρόκτημά που καλύπτει 500 στρέμματα θα μάθουμε πώς και γιατί καλλιεργούμε λούπινα.

Τα λούπινα έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεϊνες και η καλλιέργειά τους μας επιτρέπει να είμαστε αυτάρκεις χωρίς να εξαρτώμαστε από την εισαγόμενη ή/και τη μεταλλαγμένη σόγια.

Πρόκειται για μία καλλιέργεια με χαμηλό κόστος (δεν χρειάζονται νερό, λιπάσματα ή ζιζανιοκτόνα), βοηθούν στην καλή υγεία των ζώων και το τελικό προϊόν έχει τέλεια γεύση!

Σύμφωνα με την Greenpeace, στην Ελλάδα, παλαιότερα, καλλιεργούνταν κυρίως το λευκό, ντόπιο, πικρό λούπινο, το οποίο ύστερα από την κατάλληλη αποπίκρυνση καταναλωνόταν από ανθρώπους και ζώα. Η καλλιέργεια γινόταν κυρίως σε Πελοπόννησο, Κρήτη και Αιτωλοακαρνανία.

Σήμερα η καλλιέργειά του επανέρχεται με εισαγόμενες και λιγότερο πικρές ποικιλίες -κυρίως από Ιταλία- με μεγαλύτερη εξάπλωση στη Βόρεια Ελλάδα. Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 η καλλιέργεια του λούπινου, όπως και των υπόλοιπων κτηνοτροφικών πρωτεϊνούχων φυτών (ρεβίθι, μπιζέλι, κουκί), εγκαταλείφθηκε και αντικαταστάθηκε από την εισαγόμενη σόγια, η οποία στο μεγαλύτερο ποσοστό της είναι μεταλλαγμένη.

Οι παλαιότεροι αποκαλούσαν το λούπινο «το κρέας του φτωχού», λόγω της υψηλής περιεκτικότητας των καρπών του σε πρωτεΐνη, και το έτρωγαν όπως τα όσπρια ή ωμό.

Συχνά ξεπίκριζαν το λούπινο με εμβάπτιση στη θάλασσα ή με καβούρδισμα. Ο καρπός του αποτελεί επίσης πλούσια πηγή ασβεστίου, σιδήρου, μαγνησίου και φωσφόρου.