Το Θείο Δώρο της Βροχής

Συχνά χρησιμοποιούμε τη λέξη «μπόρα» για να περιγράψουμε τα άσχημα περιστατικά στη ζωή μας. Η συννεφιά και η βροχή έχει συμβολικά ταυτιστεί με την δυσκολία, την ταλαιπωρία και την κακοκεφιά. Αυτές τις άσχημες μέρες όλοι μας αναμένουμε «να βγει ξανά ο ήλιος» και να επέλθει η χαρά και η ισορροπία. Θα είχαμε, όμως, την ίδια γνώμη αν γυρνούσαμε το χρόνο δεκάδες αιώνες πριν;

Η ανάγκη του ανθρώπου να προβλέπει τα καιρικά φαινόμενα και να εξευμενίζει τη φύση χάνεται στα βάθη των μυθολογικών αιώνων. Οι αρχαίοι Έλληνες τιμούσαν την φύση σε όλες τις μορφές της ως κάτι ανώτερο και ισχυρό. Η βροχή, που τώρα μας ταλαιπωρεί, ήταν ο τρόπος των θεών να καταστήσουν φανερή όχι μόνο την ύπαρξή τους αλλά και την ισχύ τους: έδιναν στους ανθρώπους το νερό για να ξεδιψάσουν τη γη και να αποτρέψουν την ξηρασία και την καταστροφή των σπαρτών. Στους πρόποδες του Λυκαίου Όρους της Αρκαδίας ο βασιλιάς των θεών Δίας δεν χόρταινε να απολαμβάνει τις τιμές: ο ιερέας πήγαινε στην πηγή Αγνώ και προσέφερε τιμές στην ομώνυμη Νύμφη. Ταυτόχρονα με ένα κλαδί βελανιδιάς τάραζε τα νερά της πηγής. Τότε ο Δίας ευχαριστιόταν, έκανε το νερό της πηγής να κοχλάζει και να εξατμίζεται. Τα νέφη που δημιουργούνταν στον ουρανό επρόκειτο να γίνουν η βροχή που χρειαζόταν για να ξεδιψάσει η γη και να αποκτήσουν οι άνθρωποι και πάλι τις ελπίδες ότι οι γεωργικές τους δραστηριότητες θα αποφέρουν καρπούς!

Με παρόμοιο τρόπο η βροχή και η απουσία της επηρέαζε και άλλους πολιτισμούς της αρχαιότητας. Σε ορισμένες φυλές της Αφρικής το καιρικό αυτό φαινόμενο ήταν ο τρόπος για να δείξουν οι προγονικές ψυχές αν ήταν ευχαριστημένες από την δραστηριότητα των νέων. Όταν δεν ήταν, υπήρχε ξηρασία και η γη διψούσε. Ειδικές τελετές που λάμβαναν χώρα κυρίως κατά τις περιόδους της σποράς εξασφάλιζαν στους ανθρώπους ότι οι θεοί και οι προγονικές ψυχές θα ευνοήσουν τις προσπάθειές τους και θα τους φέρουν την βροχή.