Ένα μοναστήρι που μοιάζει να κολυμπά καταμεσής μιας λιμνοθάλασσας κτισμένο καθώς είναι πάνω σε δύο μικρά νησάκια;

Ε, δεν το λες και συνηθισμένο θέαμα.

Πρόκειται για το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στο Πόρτο Λάγος του νομού Ξάνθης, μετόχι της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους. Ολόκληρο το συγκρότημα είναι κτισμένο πάνω σε δύο μικρά νησάκια στη λιμνοθάλασσα του Πόρτο Λάγος και συγκεντρώνει πλήθος επισκεπτών – προσκυνητων, λόγω και της υπέροχης θέας προς το θρακικό πέλαγος.

Ολόγυρα το τοπίο συναρπάζει με τα δεκάδες είδη πουλιών να φτερουγίζουν πάνω από τα κεφάλια των επισκεπτών και να βουτούν με θεαματικό τρόπο στα ρηχά νερά για ανεύρεση τροφής. 

Κορμοράνοι λιάζονται στα παλούκια που ορίζουν τα όρια των ιχθυοτροφείων, γλάροι και γλαρόνια με δυνατές φωνές πραγματοποιούν ακροβατικές φιγούρες στον αέρα.

Μια ξύλινη γέφυρα πεζών συνδέει τα νησάκια μεταξύ τους και μια δεύτερη με τη στεριά.

Στο ένα νησάκι βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Νικολάου (του «νοικοκύρη») και στο δεύτερο το παρεκκλήσιο της Παναγίας Παντάνασσας όπου υπάρχει και αντίγραφο της θαυματουργής της εικόνας, που βρίσκεται στη Μονή Βατοπαιδίου.

Σύμφωνα με την παράδοση, στην περιοχή του Πόρτο Λάγος, η οποία τα χρόνια της τουρκοκρατίας ανήκε σε έναν μπέη, μόναζε κάποιος άγιος ασκητής.

Όταν η κόρη του μπέη αρρώστησε, θεραπεύτηκε με τη βοήθεια του ασκητή. Ως δείγμα ευγνωμοσύνης, ο μπέης δώρισε την περιοχή στη Ιερά Μονή Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους.

Σύμφωνα με άλλη παλαιότερη παράδοση, το μετόχι του Αγίου Νικολάου εγκαινιάστηκε από τον Πατριάρχη Νεκτάριο υπό την παρουσία του Βυζαντινού αυτοκράτορα Αρκαδίου, ο οποίος αφιέρωσε την περιοχή για να ευχαριστήσει την Παναγία που τον έσωσε όταν ναυάγησε στο πέλαγος, καθώς επέστρεφε από την Ρώμη.

ΠΗΓΗ:dinfo.gr

Ζουμερή χοιρινή μπριζόλα από χοιρινά παραγωγής μας μεγαλωμένα στην φάρμα ΜΠΟΡΑΣ, ψημένη με φρέσκα μυρωδικά, βότανα και μπαχαρικά και στην συνέχεια καπνισμένη σε φυσικό ξύλο οξιάς.

Σας ταξιδεύει σε γευστικές αναμνήσεις των παιδικών σας χρόνων…παράδοση και γεύση.

Βορειοδυτικά της λίμνης Κερκίνης και σε μικρή απόσταση από τα σύνορα ΠΓΔΜ και Βουλγαρίας, βρίσκεται ένα από τα πιο όμορφα χωριά της ελληνικής επικράτειας.

Κρυμμένα μέσα σε ένα απίστευτης ομορφιάς φυσικό τοπίο, σε υψόμετρο 400 μέτρων στους πρόποδες του όρους Μπέλλες, τα Άνω Πορόια μαγεύουν τον επισκέπτη χάρη στην γραφικότητα και την ομορφιά τους.

Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι οι Τούρκοι που είχαν εδώ παλιά τα εξοχικά τους αποκαλούσαν το χωριό «Μικρή Κωνσταντινούπολη».

Ούτε και ότι οι γιατροί πρότειναν σε όσους έπασχαν από φυματίωση να περάσουν μερικές μέρες στο χωριό.

Πίστευαν τότε ότι ο καθαρός αέρας, το καλό κλίμα και το υπέροχο τοπίο γαληνεύουν την ψυχή και θεραπεύουν το σώμα. Δεν είχαν άδικο..

Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού ήταν οικογενειών κατατρεγμένων, στις αρχές του 19ου αιώνα, ενώ στη συνέχεια έφτασαν και εγκαταστάθηκαν ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες, πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, δημιουργώντας ένα πληθυσμιακό μείγμα που σιγά σιγά μετέτρεψε τον μικρό οικισμό σε ένα εύρωστο κεφαλοχώρι.

Αν και αγροτικό χωριό η άνθησή του δεν βασίστηκε μόνο στην αγροτική οικονομία αλλά και στο πλήθος των καταστημάτων, των κέντρων ψυχαγωγίας των τεχνιτών και των εμπόρων. Υπήρχε πλούσια αγορά από φούρνους, μπακάλικα, τσαγκαράδικα, ραφεία, μαγειρεία, κρεοπωλεία καθώς και καφενεία και κέντρα διασκέδασης.

Άλλος παράγοντας που συνετέλεσε ουσιαστικά στην οικονομική ανάπτυξη του χωριού ήταν οι πάμπολλοι νερόμυλοι. Αυτό όμως που έκανε το χωριό να ξεχωρίσει και να αποτελέσει κέντρο έλξης των ξένων, ψυχαγωγίας και πολιτισμού της περιοχής ήταν το ξηρό κλίμα, η ομορφιά του φυσικού περιβάλλοντος με το πολύ πράσινο και τα πανύψηλα πλατάνια, τα άφθονα νερά που κυλούν από παντού γενναιόδωρα μέσα από την καρδιά της γης..

Στα πρώτα χρόνια το χωριό φώτιζαν τα φανάρια πετρελαίου των στύλων τα οποία άναβε κάθε σούρουπο ο φαναρτζής. Το 1935 και την εποχή που ακόμα μεγάλα αστικά κέντρα δεν είχαν αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματα του Ηλεκτρισμού το χωριό ηλεκτροφωτίστηκε από αυτόνομη μονάδα παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος σημάδι και αυτό αν μη τι άλλο των φιλοπρόοδων κατοίκων του.Σήμερα τα Ανω Πορόια Σερρών, παρ΄ όλες τις νεόκτιστες κατασκευές που απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν παραδοσιακές, καταφέρνουν και διατηρούν ζωντανά αρκετά στοιχεία από την τοπική αρχιτεκτονική.

Το νιώθεις αν περπατήσεις στα γραφικά σοκάκια του.Στα Άνω Πορόια υπάρχει τουρισμός όλο το χρόνο και κάθε εποχή «ντύνει» το χωριό με άλλα χρώματα, χαρίζοντάς του μοναδική ομορφιά.

Το ενδιαφέρον όμως δεν παραμένει μόνο στο όμορφο χωριό. Τα μονοπάτια και οι δασικοί δρόμοι που οδηγούν και στις πλέον απόκρυφες γωνιές του βουνού ξεκινούν από την πλατεία του και οδηγούν σε μαγικά μέρη που περιμένουν να τα ανακαλύψεις. Ταυτόχρονα η απόσταση που το χωρίζει από το μαγικό κόσμο της λίμνης Κερκίνης είναι μηδαμινή. Όσο για το όρος Κερκίνη ( Μπέλλες) αποτελεί σημαντικό βιότοπο και έχει προταθεί να ανακηρυχθεί Εθνικός Δρυμός, ενώ έχει χαρακτηριστεί ως Βοτανικός Παράδεισος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και συμπεριλαμβάνεται στις περιοχές NATURA 2000.

ΠΗΓΗ:dinfo.gr